یکی از مسائل مهمی که امروز کشور را دچار بحران نموده است ، مدیریت منابع آبی و عدم توازن توسعه سرزمینی در حوزه آب است . بحرانی که به دلیل سوء عملکرد ها خود را در جایگاهیی بالاتر از بحران کمبود آب قرار داده است . بحران سوء مدیریت منابع آبی کشور !
مخدوم، پدر علم آمایش سرزمین ایران درباره مساله آمایش آب محور علی رغم وجود آمایش سرزمین می گوید:
“تعیین توان آبی نقاط مختلف شاخه ای از آمایش سرزمین است که فی نفسه اقدام بدی نیست. در طرح آمایش استان های ایران، توان اکولوژیکی سرزمین که فاکتور آب، خاک، سنگ و پوشش گیاهی از جمله آنهاست، در نظر گرفته نشد که قرار است در طرح آمایش آب به آن پرداخته شود. “
در این میان بد نیست به موضوع دیگری که به بنیان این معضل یعنی سوء مدیریت بی ارتباط نیست بپردازیم . هرگز نباید فراموش کنیم که تصمیماتی که در حوزه های مهمی همچون آب در کشور گرفته می شود می تواند زمینه رشد یا سقوط باشد .
دو موضوع مهم اینجا مطرح است که به اختصار به آن خواهیم پرداخت .
موضوع اول اینکه در زمان تدوین قوانین ، نمایندگان باید فراموش کنند که متعلق به کدام دسته و حزب هستند . فراموش کنند که زن هسیتند یا مرد ؟ تا بتوانند قوانینی وضع کنند که فارغ از جنسیت و تعلق به گروه سیاسی و یا جناحی و فارغ از اینکه آن نماینده مجلس متعلق به کدام جریان اقتصادی یا سیاسی است تصمیمی را بگیرد که نافع برای همه ارکان و شئون جامعه باشد . همه مردم از هر گروه و طرز فکر و فرهنگی از آن نفع ببرند .
موضوع مهم بعدی توجه به اجماع کارشناسان و دغدغه های منطقه ای در شکل گیری تصمیم گیری در حوزه مدیریت آب است . مسئله ای که گاهی فدای نگاه های سیاست زده و جانب دارانه شده و مسائلی را ایجاد کرده خسارات زیادی را برای همه داشته است .
همه اینها مستئلی است که اگر بدرستی به آن توجه شود می تواند بخش عظیمی از مشکلات جامعه را کمرنگ و مرتفع کند . مسائل مهمی از این دست نیاز مند مذاکره با غرب و شرق نیست و کاملا ملی و منطقه ای باید حل شود و نیازمند عزم و غیرت ملی است .
